Integratieve therapie is vanuit een gedegen therapeutische basis een recente ontwikkeling in therapie en hulpverlening.

Uitgangspunten zijn:

De cliënt staat centraal.
Het contact tussen therapeut en de cliënt is de basis voor een effectieve therapie.
Elke cliënt is in feite een nieuwe vorm van therapie en daarmee telkens uniek.

De cliënt is in de therapie zijn eigen hulpbron in het herstelproces: we noemen dit zelfheling. De cliënt weet het, maar kan het even niet, zonder hulp. Dit zelfhelend vermogen dient bij de cliënt aangeboord te worden; de therapeut is niet de genezer; dat is de cliënt zélf.
De therapeut heeft de rol van ‘Sherpa’ als kenner van het landschap, de situatie en de omgeving en helpt en begeleidt de cleint in dit zoekproces.

Integratieve therapie gaat daarom nadrukkelijk nooit uit van een ziekte of kwaal, maar van een (tijdelijke) belemmering, door een onprettige     gebeurtenis, een traumatische ervaring of een blokkerende gedachte of gevoel. 

Integratief houdt ook in dat de gehele mens in ogenschouw wordt genomen, want lichaam (somatiek), gevoel (emoties), denken (cognitie), vormen één onlosmakelijk geheel. We besteden dus aan alle aandacht aan al deze zaken.